ساخت فوتبال دستی با ستفاده از تراشه اینتل شرکت آراپل

پژوهشگران می‌خواهند با بهره‌گیری از تراشه‌هایی که با الهام از مغز انسان طراحی شده‌اند، دستگاه‌هایی طراحی کنند که رفتاری شبیه انسان‌ها داشته باشند.

خودروهای خودران، رباتیک و ردیابی ماهواره‌ای، همگی، فناوری‌هایی مهیج به‌شمار می‌آیند؛ اما گروهی از پژوهشگران مرکز بین‌المللی سیستم‌های نورومورفیک (ICNS) در دانشگاه وسترن سیدنی (UWS) براین باور هستند که می‌توان آن‌ها را با‌استفاده از مهندسی نورومورفیک ارتقاء بیشتری بخشید. واقعیت بخشیدن به این رویا، دقیقا همان کاری است که آن‌ها مشغول انجام آن هستند.

گرگ کوهن، یکی از اساتید دانشگاه UWS دراین‌باره به خبرنگاران ZDNet گفت:

تلاش می‌کنیم بفهمیم چگونه ربات‌ها، سیستم‌ها و کامپیوترهایی بسازیم که رفتار بیولوژیکی‌تری داشته باشند. برای این کار، اول باید بفهمیم چگونه مغز اطلاعات را به‌صورت نامحدود پردازش می‌کند و پس‌ازآن، وسایلی مانند [مثلا] دوربین عکاسی را طوری درهم بکوبیم و از نو بسازیم تا هرچه‌بیشتر شبیه موجودات زنده عمل کنند نه‌اینکه صرفا شبیه یک دوربین معمولی باشند.

دانشمندان ICNS ایده‌ی خود را در ساخت یک فوتبال دستی پیاده کردند. دستگاه ساخت آن‌ها با‌استفاده از دوربین‌های نورومورفیک مبتنی بر واقعه و تراشه‌های نورومورفیک Loihi عمل می‌کند. فناوری‌های مورد‌استفاده‌ی آن‌ها در فوتبال دستی، به‌تازگی در کارگاه سه‌هفته‌ای مهندسی شناختی نورومورفیک در کلرادو در معرض دید تماشاگران قرار داده شد.

کوهن می‌گوید:

به این نتیجه رسیدیم که فوتبال دستی همان‌چیزی است که می‌تواند مسائل جالبی را برای ما فاش کند. باید توپ را باسرعت دنبال کنید و باید بازیکنان را به‌اطراف حرکت بدهید. بنابراین، این بازی راهی واقعا جالب برای نشان‌دادن دقیق نحوه‌ی عملکرد سیستم است.

اولین سؤال آن است که آیا می‌توانید به‌خوبی دفاع یا حمله کنید. برای پاس‌دادن توپ به فرد موردنظر نیاز به استراتژی سطح بالایی است و هرچه بیشتر تلاش کنید، بیشتر به نتیجه نزدیک می‌شوید؛ این کار تقریبا شبیه بازی انسان‌ها است. اگر ربات من بهتر از ربات شما بازی کند، پس ربات من ربات بازیکن بهتری در فوتبال دستی است. اگر ربات شما توپ را بهتر از ربات من پرتاب می‌کند، اما حرکات آهسته‌تری دارد، باز هم من برنده‌ام.

کوهن و گروه ۲۰ نفره‌اش، زمانی‌که روی فوتبال دستی رباتیک خودشان کلنجار نمی‌روند، مشغول کار روی دوربین‌های نورومورفیک و ادغام آن‌ها با تلسکوپ هستند تا ماهواره‌ها را ردیابی کنند.

به عقیده‌ی او:

[دوربین‌های مذکور] بیشتر شبیه حسگرهای چشم انسان کار می‌کنند تا دوربین‌های معمولی. شما از آن‌ها عکس تحویل نمی‌گیرید، بلکه فقط تغییرات را دریافت می‌کنید و این به روش مشاهده‌ی جهان توسط موجودات زنده شبیه‌تر است.

کوهن مثال خوبی می‌زند. او می‌گوید:

اگر می‌خواهید بدانید که کار دوربین عکاسی چیست، [پاسخ این است:] دوربین عکاسی عکس می‌گیرد.

ولی موضوع درباره‌ی کارهای دیگر، مثلا، دفع توپ در یک بازی فوتبال فرق می‌کند:

وقتی می‌خواهید توپ را بگیرید، قطعا تصاویری با وضوح بالا از دنیای اطراف ثبت نمی‌کنید تا بفهمید چطور باید توپ را بگیرید. بلکه کاری بسیار کارآمدتر انجام می‌دهید؛ بنابراین، ما تلاش می‌کنیم تا دوربین‌هایی طراحی کنیم که عملکردی شبیه‌تر به این موضوع داشته باشند.

و در آخر، کوهن معتقد است سیستم‌های نورومورفیک را می‌توان در هر کاری که نیازمند دوربین‌های نورومورفیک است به‌کار برد. تنها موضوع مهم، مطرح‌کردن کاربردهای مختلف و پیداکردن الگوریتم‌های متنوع و سازگار با آن است.

وی گفت:

آنچه ما به‌دنبال آن هستیم، ایده‌ها و کاربردهایی هستند که بتوانیم آن‌ها را به سیستم‌های نورومورفیک پیوند بزنیم. فضا یکی از آن‌ها است، فوتبال دستی هم مورد دیگری است. آن سیستم‌ها برای نظارت بر حمل بار در سوپرمارکت‌ها یا تشخیص زمین‌خوردگی سالمندان هم واقعا خوب است.